Watersportdag 2003 of de strijd om de ‘virtuele’ Roerkoningtrofee.
Hoe John Rijpstra en Harrie Heijm het elk jaar voor elkaar krijgen weet ik niet, maar toch lukt het ze elk jaar opnieuw om van de Roerkoning Watersportdag een groot succes te maken. Misschien is het wel de inzet om midden in de nacht de broodjes voor de lunchpakketjes te smeren opdat ze nog vers en smaakvol zijn. Ook vorig jaar was een doorslaand succes en sinds enkele jaren is de watersportdag een vaste traditie geworden bij de Roerkoning.
Vijftien cursisten en instructeurs hadden zich verzameld op de Vinkeveense
Plassen. Het weer was die 6e juli in de ochtend nog wat fris maar gedurende de
dag werd het warmer en warmer. In de morgen hadden we nog een beetje wind, en je
weet bij weinig wind komt de echte zeiler naar boven die dan virtuoos
gebruikmakend van ieder minuscuul zuchtje wind precies daar komt waar hij wezen
wil. Maar wat kregen wij te zien. Nee maar, de top van de Roerkoning, het crème
de la crème van de instructeurs sinds jaar en dag, zij lieten hun ware aard
zien. En dat al bij de eerste wedstrijd toen de wind het liet afweten.
|
|
|
Bij deze eerste wedstrijd, een puzzeltocht langs drie eilanden met als doel
het vinden van een befaamde Rijpstra leuze, ging René, na een formidabele
achterstand te hebben opgebouwd, peddelen of zijn leven ervan afhing. Ja
zeilfan, je leest het goed, peddelen! Zo
wist René een tijd neer te zetten van 58 minuten en 50 seconden. De andere
boten konden daar natuurlijk niet aantippen en twee boten, die met Peter
en Rob arriveerden enkele seconden later. Veel en veel later kwam Niek bij de
finish maar dat was natuurlijk omdat hij zijn bemanning verboden had ook maar
naar de peddel te kijken. Of kwam dat omdat Liesbeth wat rustiger aan moest
doen? Wie weet?
Na deze zware race (massief houten peddels, da’s echt niet kinderachtig)
kwam het tweede evenement aan bod. Door de windstilte werd ter plekke verzonnen
dat we 3 maal heen en weer de inham van starteiland moesten overzeilen. Een stuk
van ongeveer 20 meter, waarbij we telkens één bemanningslid moesten afzetten
aan de overzijde en weer aanleggen bij de startplaats. De laatste heen en weer
vaart moest de bemanning dan weer opstappen. Totaal moest er dus 6 keer worden
aangelegd. Volg je het nog? Nee, maakt niet uit. Het werd eens een
bloedstollende vaardigheidstest waarbij de meest vreemde capriolen werden
uitgehaald om maar niet tussen wal en schip te geraken. Onder luid gejuich en
luide aanmoedigingen kwam de volgende uitslag tot stand:
1e Peter: 7 minuut 10 seconden
2e Niek: 7 minuut 45 seconden
3e René: 9 minuut 30 seconden
4e Rob: 10 minuut 0 seconden
En dan la grande finale, een race over de hele Noorderplas, met als extra
element dat elke boei in het parcours één keer extra gerond moest worden
behalve de boot die voorop ligt, die moet de boei twee maal extra ronden.
|
|
|
De wind was inmiddels weer opgestoken en na een voortvarende start, waarbij
de boot van Peter ver aan kop lag stak de wind er weer een stokje voor. En tja,
het wordt eentonig, de laatste kilometers moest er gewoon gepeddeld worden want
er was werkelijk geen zuchtje wind meer. En gepeddeld werd er, als galeislaven
moedigde John zijn bemanning aan. De peddels leken inmiddels meer van lood te
zijn gemaakt dan hout. Zo kon als eerste geklokt worden: John Rijpstra met als
peddelaars Niek en Jeltje (power team), vervolgens Ans
met als pedelaars Leon en Peter, derde Karin en vierde Rob en Rosamarijn.
Kapot als we waren was inmiddels onder de regie van Harrie het hele
avondmaal gereed gemaakt zodat we konden aanvallen op hete soep, warme worstjes
en heel veel ander lekkers. Toen we ons volgestopt hadden kregen we als
verrassing van Jeltje twee grote overvolle dozen Baklava voorgeschoteld die ze
had gekocht bij een Turkse bakker (ja ja, ze is daar inmiddels aan graag geziene
klant, de bakker heeft het er nog over).
Na terugvaart naar de haven besloten we de dag met zijn allen op het terras
van restaurant Bon waar wellicht ooit de prijsuitreiking zal gaan plaatsvinden.
